Geceye Üç Adım Var

Gün kapımdan usulca yoluna gidiyor. Yeni bir yerde yeniden doğmak üzere.
Münferit bir yalnızlık günün son saatleri ve bu yalnızlık
 bir daha hiç böyle yaşanamayacak biliyorum.

Gün hoyrat kullanılmış yine yavaşça kayıyor ellerimden.
 Peşi sıra hatıra defterleri bu günün tarihiyle doluyor.
 Bu gün bir şey bırakmadı bana ve bir şey yazamıyorum hatıralara.
Günlüklerde bu günün tarihi en başa yazılıyor ve altında bugün anlatılıyor.

Gün usulca gidiyor da usulca bir ev sahibi evine giriyor yine.
Kalemi eline alıyor pervasızca yazıyor günü kağıda,
nasılsa geri gelmeyecekti.

Gün usulca çekiliyor pencerelerden ve günün ardı sıra
 çekiliyor evlerin sis perdeleri pencerelere.
İçim içimi yiyor bir gün daha kayıyordu benden bir gün daha.
Korkuyorum yaşadığım, bildiğim, emin olduğum bir günü
 kaybediyordum gelecek günün nasıl olduğunu bilmeden.
 Ama umutluydum ama gözlerim yarına kesin inanıyordu.
 Gün usulca gitti.
Geride yıkılmış hayaller, yeni doğan umutlar, yeni doğan
 yarınlar ve dünküne mümasil bir yalnızlık bırakıyordu.

Eğer umudum olmasaydı güneşleri yatırıp yeni bir güne yine yeniden uyanmazdım...

Alıntı