Kendine Yolculuk
Otobüsler kalkıyor her sabah bu şehirden
Yağmurla çıkıyorlar şehrin uğultusundan
Ve yolcular daha yoldayken
İndikten sonra ne yapacaklarını düşünüyorlar
-Hep böyledir
Yolculuk başlayınca
Vardığımız yer
Bizden önce belirir ?
Bir yalnızlık çizgisiydi o kadın
Sarı ışıklarında terminalin
Çantası yoktu
Elleri ceplerinde saçları ıslak
Otobüste yeri de yoktu belki
Bomboştu otobüs
Yüreği kadar boş
İlk sıraya oturdu
Buğulanmış camlarına otobüsün
İnce bir gölge düştü
Aydınlık beyaz bir mendil
El sallayanların arasından
Tanıdı kendini
Bırakıp gittiği yine kendisiydi
Otobüs hiçbir yerde durmadı
Hiçbir yerde mola vermedi
Yağmur peşindeydi rüzgar peşinde
Duracağı yerleri bilmedi
Bütün zamanlara düştü görüntü
Yolculuk o kadının yüreğindeydi
Alıntı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder